Star class 2013 โ Bolzano
Rijswijk 7-10-2013. Net terug uit Bolzano wil ik de overige IHCL-leden een beeld geven van onze belevenissen daar. Dan is het handig om ons even voor te stellen; ik ben Astrid van Zuijlen, de moeder van Emma en Sara van Zuijlen. Het afgelopen weekend waren Emma en ik dus in Bolzano waar de eerste Star Classwedstrijd voor SAB werd verreden.
Om in dat mooie, meer Duits aandoende, Italiaanse stadje te komen, was al een avontuur op zich. Emma heeft op 15 september pas haar limiet gereden, dus op het laatste moment moest er een reis en hotel geregeld worden. Dat op zich was al een uitdaging. Uiteindelijk werd het een treinreis heen met een trein die ’s nachts rijdt maar geen nachttrein is, een hotel op ruim 3 kilometer afstand van de ijsbaan en een treinreis terug met een trein die ook ’s nachts rijdt en wel de naam nachttrein heeft.
Onze reis begint op woensdagavond. Vanaf station Den Haag Centraal gaat het via Venlo, Dรผsseldorf, Keulen richting Mรผnchen in een overvolle trein. Aangekomen in Mรผnchen om 5:20 uur, kijkt Emma haar ogen uit: een station vol met mannen in rare leren broekjes met daaronder kniekousen, en dames in de zo genaamde Dirndljurken, allemaal met een fles bier in de hand, luid joelend en zingend. Ja, we zijn midden in de Oktoberfesten terecht gekomen! Ik moet zeggen: het beetje Duits bloed dat door mijn aderen stroomt ging wel sneller stromen. Na twee uur naar het feestgedruis te hebben gekeken, gaan we verder richting Bolzano, eveneens in een overvolle trein. ’s Middags bekijken we het centrum van Bolzano en winkelen we wat. Na wat te hebben gegeten, gaan we vroeg naar bed.
Vrijdagochtend worden we gewekt door onze Belgische buren. Ik regel voor Emma vervoer, zij rijdt met het Belgisch team mee naar de ijsbaan, ik ga lopen. Na het inrijden begint de wedstrijd met een 1500 meter. Het ijs is niet van de beste kwaliteit, hoor ik meerdere deelnemers zeggen. Als Emma voor de eerste keer naar de startlijn wordt gefloten, zie ik haar onzeker om zich heen kijken naar de overige deelneemsters, allen natuurlijk een kop groter dan zij. Als eenmaal het startschot valt, gaat ze goed van start en rijdt ze een rit die afwachtend begint, en waar na een ronde of 5 het tempo omhoog gaat. Nog twee keer rijdt ze een 1500 meter. De tweede keer gaat het gelijk in een flink tempo en Emma houdt dat goed vol, en mag uiteindelijk een nieuw PR op haar lijstje zetten. Dan is er ook nog eenmaal een 500 meter. Emma heeft moeite met omschakelen naar een korte afstand. Genoeg voor vandaag en we keren terug naar het hotel. Kunnen nog net voor sluitingstijd een cadeautje kopen voor Esmee die morgen 16 wordt. We halen een pizza en wat frisdrank en Emma gaat redelijk vroeg naar bed.
Zaterdag is het weer vroeg dag. Er moet om 9:00 uur ingereden worden en Emma krijgt wederom een lift van de Belgen, ik loop in de regen naar de ijsbaan. Na het inrijden volgen de overige 500 meter ritten. Ik zit op de tribune, het is spectaculair er wordt hard gereden en dito gevallen. Ik houd mijn hart meerdere keren vast, gelukkig loopt het meestal goed af. Dit geldt niet voor iedereen: een jongen breekt zijn been, een meisje haar elleboog, een ander kneust ook zijn elleboog. Emma doet heel erg haar best en rijdt rond haar limiet en mag tevreden zijn. Er volgt nog een rit, 1000 meter. Dit is niet de makkelijkste rit. Emma doet erg haar best om alle tips die ze krijgt toe te passen. Ze krijgt veel complimentjes van andere ouders, dit doet haar goed. ’s Middags gaan we nog even het centrum in. Bij terug komst in het hotel pakken we vast wat spullen in, want morgen begint het inrijden al om 8:00 uur.
Zondag voor de wekker gaat ben ik al op het is 6:15 uur. Best lekker op zondagochtend! Ik zet alvast een kopje thee en maak wat te eten. Emma laat ik op haar eigen tempo ontwaken – dat schijnt het beste te gaan met je mobiel in de hand, je whatsapp checkend. Ik ga weer te voet naar de ijsbaan, onze bagage wordt door een andere ouder meegenomen naar de ijsbaan. De finaledag, gaat toch snel voorbij z’n weekendje shorttracken! Voor Emma betekent dit nog twee keer een 1000 meter. Je ziet dat ze toch een beetje in het toernooi is gegroeid, ze toont wat meer lef en laat een paar mooie inhaalacties zien. Tevreden over haar prestaties kijken we naar de overige ritten en genieten natuurlijk ook van de acties van Koen.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van de overige ouders waar ik toch drie heel gezellige dagen mee heb gehad. Voor een ieder volgt de reis terug naar huis, voor ons betekent dat we moeten wachten tot 18:30 uur, want dan gaat onze terug reis beginnen. De tijd doden we door eerst terug te lopen naar het centrum, en vervolgens op een bankje in een parkje wat te lezen. Af en toe worden we lastig gevallen door zwervers en dronkaards. Als dan ook nog de trein vertraging heeft ben ik er wel een beetje klaar mee. Gelukkig halen we onze aansluiting met de nachttrein die ons slapend naar Utrecht zal brengen. Emma en ik kijken terug op een bijzonder weekend, met voor haar weer veel inspiratie om verder door te blijven trainen, om op een volgende wedstrijd nog beter te kunnen presteren.
Astrid van Zuijlen
